شاید برای خیلی ها پیش اومده باشه که در خواستگاری، کسی رو به خاطر ظاهرش نپسندیدن، چه دختر، چه پسر. بعضی ها که رک میگن ظاهر طرف رو نپسندیدیم ولی بعضی ها هم که میخوان مستقیم به طرف نگن، موارد دیگه رو بهونه میکنن.
با این حال پیش میاد که آدم بفهمه فقط به دلیل چهره و زیبایی ظاهری پسندیده نشده و همین، باعث ناراحتی میشه به خصوص برای دخترخانم ها. چه میشه کرد؟
از نظر من، اشکالی نداره که آدم ناراحت بشه چون احساس نیاز به پسندیده شدن و دوست داشته شدن برای همه وجود داره ولی برای این که کمتر ناراحت بشیم، بهتره بدونیم که قرار نیست همه ی مردم ظاهر ما رو بپسندن و این، چیزی رو از ما کم نمیکنه.
نمیدونم براتون پیش اومده یا نه که یه شخصی، یک نفر رو خیلی زیبا بدونه ولی شما با خودتون بگید که کجاش قشنگه؟ چه چیزی تو این دیده که ظاهرش رو دوست داره؟
این طور نیست که ظاهر همه به دل مون بشینه، پس نباید انتظار داشته باشیم که ظاهر ما هم به مذاق همه خوش بیاد.
حتی گاهی وقت ها یه نفر رو می بینیم که اگه روی کاغذ حساب کنیم، تمام ویژگی های زیبایی رو داره ولی اصلا چهره ش به دل ما نمیشینه، بلکه بعضی وقت ها چندش آور میشه و ازش متنفر میشیم!
پس پسندیده شدن از لحاظ ظاهر و قیافه، یه چیز نسبیه و همونطور که خودمون هم همه رو نمی پسندیم، نباید انتظار داشته باشیم که همه هم ما رو بپسندن.
همچنین من باور دارم که برای افعال غیر اختیاری، یعنی کارهایی که دست خودمون نیست، نباید غصه بخوریم. پسندیده نشدن هم یک فعل غیراختیاریه یعنی دست ما نیست که یک نفر ما رو بپسنده یا نپسنده، پس دیگه غصه برای چیه؟
مثلا اگه یک نفر از رنگ سبز بدش بیاد، چیزی از رنگ سبز کم میشه؟ آیا اون رنگ باید ناراحت بشه که یه نفر دوسش نداره؟ آیا دوست داشتن یا نداشتن اون فرد، زیبایی رنگ سبز رو کم و زیاد میکنه؟
عشق و محبت بی قید و شرط، تقدیم به شما عزیزان.
آفرین.. آره، همینه