سلام
به نظرم وقتی ذهن آدما پرسه میزنه و نامتمرکزه، میخواد یه پیامی رو بهشون بده ولی ازش فرار میکنن. انگار ذهن آدم همه چیز رو میدونه ولی ما با مشغول کردن خودمون به کارهای مختلف ازش فرار میکنیم. مثل یه نفر که میخواد حرف مهمی بزنه ولی بهش میگیم یه لحظه ساکت شو کار دارم.
نمونه هایی از مکالمات خودم با خودم:
چرا ساکت نمیشی یکم مطالعه کنم؟
حوصله ی مطالعه ندارم.
چرا؟
نمیدونم.
خوب یکم فکر کن ببین چرا؟
شاید گشنمه.
نه بابا یه ساعت پیش غذا خوردم.
احتمالا خوابم میاد.
الآن اصلا احساس نیاز به خواب ندارم.
ولی امروز صبح کم خوابیدی ها.
پس چرا الآن خواب آلود نیستم؟
پسر خوب! یک ساعته داری به مانیتور نگاه میکنی. اجازه نمیدی که درست و حسابی ملاتونین ترشح بشه تا خواب آلود بشی.
اوه مای گاد. چه حرفا. باشه الآن میرم تو رخت خواب ببینم خوابم میگیره یا نه.
و بعدش می بینم با نیم ساعت چرت زدن ذهنم ساکت میشه.
یا مثلا بدنم به یک ماده ی غذایی خاصی نیاز داره و هوس غذای خاصی رو می کنم ولی بهش اهمیت نمیدم. در یکی دو ماه اخیر گاهی اوقات یادم میفتاد که هوس کشک بادمجون کردم اما مدام بی توجهی میکردم و غذاهای دیگه میخوردم تا چند روز پیش که بالاخره جور شد و حس می کنم که منقلب شدم!
این ها مثال های جزئی بود. یه مثال دیگه:
چرا بی حوصله ای؟
نمیدونم. خسته شدم.
چرا؟
(مثلا بعد از نیم ساعت گفت و گوی درونی میرسم به اینجا)
ببین دو ساله میخوای شغلت رو عوض کنی. چقدر محافظه کاری میکنی؟ بس نیست؟
راست میگی. همش امروز فردا میکنم.
و ادامه ی ماجرا...
پس به نظرم پرسه ی ذهن چیز بدی نیست.نشون میده چیزی درون ذهنه که باید بیرون بریزه وگرنه مثل خوره میفته به جون آدم.
همین دغدغه های کوچیک و بزرگ اگه مدام سرکوب بشن، تبدیل میشن به رویاهای آشفته و کابوس، تبدیل میشن به بیماری روحی، تبدیل میشن به بیماری جسمی.
به نظرم این دغدغه ها هیچ وقت تموم نمیشن و هر زمان که نیاز باشه، خود ذهن به آدم هشدار میده که باهات حرف دارم.